Een grote plaat kwam van zolder en de doos ging open. En vanaf die tijd hoorden we alleen nog het geluid van roeren in de doos, schuivende stukjes, geklik als er een stukje paste. In het begin vonden we dat reuze interessant. Als Jos in de doos met stukjes graaide, wilden wij dat natuurlijk ook. Maar dat vond ze niet zo’n goed idee. Soms haakte ik een stukje aan mijn pootje, maar dat bracht haar niet echt van haar stuk. Ze zei alleen: „Niet stukmaken, dat stukje, Yannick.” Soms viel er een stukje van de tafel en dat waren we er als de kippen bij om dat te pakken. Maar meestal was ze net een stukje sneller dan wij. 

Net als bij de krant lezen of als Jos naar haar laptop tuurt, is haar gestaar naar zo’n plaat eerst heel fascinerend voor ons katten. Wat is daar nou te zien? Het puzzelen was zo verslavend, ze ging aan één stuk door. Maar als die stukjes zoveel aandacht krijgen, willen wij dat ook, een heel groot stuk aandacht zelfs. Nou, je legt één poot in de doos of op de puzzel en je hebt haar aandacht, hoor!

Soms, als ze even de kamer uit was, ging ik heel voorzichtig over de plaat met stukjes lopen. En dan heel voorzichtig in de doos liggen. Tja, ik ben een kat, hè? Het zachtste kussen wint het niet als slaapplaats als ik in plaats daarvan ook kan liggen in een doos, zelfs niet als die te klein is en vol met puzzelstukjes ligt. 

Stukje bij beetje kwam de puzzel af. Uit al die vele stukjes is een kat ontstaan als uit één stuk. Die kat zit achter een vlinder aan. Een puzzel over de lente eigenlijk. De onderplaat staat nog in de hoek van de kamer, naast een nieuwe puzzel met katten in de hoofdrol. Misschien begint Jos daar binnenkort toch nog mee. Dan horen we dat gezellige geritsel van al die stukjes weer tot ook die puzzel af is. 

Dit stukje is in ieder geval al af!

Groetjes,

Yannick